آسمان را بنگر ، که هنوز، بعد صدها شب و روز
  مثل آن روز نخست
  گرم وآبی و پر از مهر ، به ما می خندد !
  یا زمینی را که، دلش ازسردی شب های خزان
  نه شکست و نه گرفت !
  بلکه از عاطفه لبریز شد و
  نفسی از سر امید کشید
  ودر آغاز بهار ، دشتی از یاس سپید
  زیر پاهامان ریخت ،
  تا بگوید که هنوز، پر امنیت احساس خداست !
  ماه من غصه چرا !؟!
  تو مرا داری و من
  هر شب و روز ،
  آرزویم ، همه خوشبختی توست !
  ماه من ! دل به غم دادن و از یاس سخن ها گفتن
  کارآن هایی نیست ، که خدا را دارند …
  ماه من ! غم و اندوه ، اگر هم روزی، مثل باران بارید
  یا دل شیشه ای ات ، از لب پنجره عشق ، زمین خورد و شکست،
  با نگاهت به خدا ، چتر شادی وا کن
  وبگو با دل خود ،که خدا هست ، خدا هست !
  او همانی است که در تار ترین لحظه شب، راه نورانی امید
  نشانم می داد …
  او همانی است که هر لحظه دلش می خواهد ، همه زندگی ام ،
  غرق شادی باشد ….
  ماه من !
  غصه اگر هست ! بگو تا باشد !
  معنی خوشبختی ،
  بودن اندوه است …!
  این همه غصه و غم ، این همه شادی و شور
  چه بخواهی و چه نه ! میوه یک باغند
  همه را با هم و با عشق بچین …
  ولی از یاد مبر،
  پشت هرکوه بلند ، سبزه زاری است پر از یاد خدا
  و در آن باز کسی می خواند ،
  که خدا هست ، خدا هست
  و چرا غصه ؟ چرا !؟!

یاد دارم یک غروب سرد سرد

می گذشت از توی کوچه دوره گرد.

«دوره گردم کهنه قالی میخرم

کاسه و ظرف سفالی میخرم

دست دوم جنس عالی میخرم

گر نداری کوزه خالی میخرم»